Opowiadana jak bajka, nieprawdopodobna jak bajka rozpacz rzeczywistości, w której tresowano człowieka od dziecka w takim układzie, gdzie każda rzecz, myśl, słowo, zamiar było i nie było, gdzie wszystko wyglądało inaczej niż było, gdzie wszystkiego można się było zaprzeć i w tym zaparciu się siebie samego i całego świata mieć rację, taką rację, której z kolei można się wyprzeć, to są właśnie wewnętrzne dzieje zatrzymanego czasu, którego nie można wyjaśnić w biegu…
_{Zofia Kozarynowa, Wiadomości (Londyn) 1976 nr 12}
 

Jako drugą książkę wysunąłem Czas zatrzymany do wyjaśnienia Szymona Szechtera. Nie uważam jej akurat za najlepszą z tego co napisał Szechter. Chciałbym jednak zwrócić uwagę na słuszność wyróżnienia świetnego pisarstwa … które nie znalazło dotychczas należnej oceny. Choć nazwać by je można nie tylko znakomitym, ale czasem wręcz rewelacyjnym.
_{Józef Mackiewicz, Przemówienie na posiedzeniu jury Nagrody Wiadomości,
17 listopada 1973}

Oprócz tego, a może przede wszystkim, jest to powieść o pisaniu powieści, więcej: kpina z pisarskiego warsztatu i w tym sensie jest to, jak Pan się wyraża, zgrywa. Tak jest. Zgrywa z pisania powieści! Zgrywa z Potoczka, który jest pisarzem (marnym pisarzem — udowodnię to Panu), i który pisze powieść, ażeby zasłużyć sobie u towarzysza Sekretarza na łaskę przebaczenia, że ukrył swoje nazwisko i swoje żydowskie pochodzenie. Groteskowe jest właśnie to, że ten sam Potoczek zmienił nazwisko i zataił pochodzenie, bo tak wówczas wygodnie było partii, bo tego chciała partia. Przecież gdyby partia tego nie chciała, to czy on, Potoczek, zdobyłby się na coś takiego? Przenigdy! Teraz jednak partia chce inaczej i nawet potępia ukrywanie pochodzenia (ale nie na przykład kułackiego, bo to byłoby samo przez się zrozumiałe), właśnie pochodzenia narodowego. Chociaż czy aby mam rację z tym kułackim pochodzeniem? Być może, z kułackim tak, ale nie ze szlacheckim, które kiedyś było potępiane, a obecnie jest nawet pożądane.
_{Szymon Szechter o Józefie Potoczku}